Kraina Kanału Oberlandzkiego

     Kanał Dobrzycki (niem. Weinsdorfer Kanal), będący elementem składowym systemu wodnego Kanału Elbląskiego, wybudowano za czasów i za przyzwoleniem władz zakonnych w latach 1331-1334, a więc jeszcze w średniowieczu. Jest on zatem najstarszym czynnym kanałem żeglownym w Polsce!     Tak brzmi aktualnie obowiązująca wersja historii, tak też zostało stwierdzone m.in. w „kalendarium kanałowym”, zamieszczonym w ostatnio wydanej

    Z oczywistych względów miasto Miłomłyn stało się (albowiem musiało się stać) ważnym miejscem na szlaku Kanału Elbląsko-Oberlandzkiego. Otóż na górnym stanowisku śluzy Miłomłyn krzyżują się drogi wodne (odcinki kanałowe), rozchodzące się w trzech kierunkach: do Ostródy, Iławy i Zalewa oraz do Elbląga. Od tego miejsca (0,00 km) kilometraż kanałowy liczony jest w każdą stronę odrębnie.

    Zgodnie ze złożoną obietnicą (artykuł: Ponadczasowe błędy na temat Kanału Elbląskiego), niniejszym zostaje udostępniony opis śródlądowej drogi wodnej, zwanej m.in. Kanałem Elbląskim, ograniczony absolutnie do minimum niezbędnej wiedzy, aby na temat tej unikalnej budowli wodnej móc się rzetelnie wypowiadać lub pisać. To swoiste kompendium wiedzy, w "kanałowej pigułce".      Jest to jednocześnie prośba, aby z tych

Analiza dawnego artykułu z uzupełnieniem o współczesne widoki zbiorników wodnych Oberlandu Kontynuując poprzednie (Mierniczy Steenke i jego autorytety) rozważania:      W tabeli z 1848 r. scharakteryzowano lub wymieniono zbiorniki wodne oraz cieki wodne łączące te zbiorniki, zasilające w wodę tworzony właśnie system kanałowy Oberlandu. System wodny jezior Oberlandu - punkty z tabeli „niwelacyjnej” Steenkego zaznaczone na

Analiza dawnego artykułu z uzupełnieniem o współczesne widoki zbiorników wodnych Oberlandu      W latach 1822-24 przyszły twórca Kanału Elbląskiego - Georg Jacob Steenke, jako mierniczy (Feldmesser), niwelował wzniesienia między Królewcem i Bartoszycami, w związku z budowaną drogą bitą. To doświadczenie zawodowe przydało się podczas wyznaczania różnic wysokości pomiędzy jeziorem Druzno, a jeziorami Pruskiego Oberlandu (obecnie Pojezierza

      To, co dla nas współcześnie wydaje się być oczywistością, że płynąc z Elbląga do Iławy, Zalewa lub Ostródy pokonujemy jezioro Druzno, następnie jedziemy w górę wózkami po stokach 5 pochylni, po czym płyniemy jeziorami Piniewo, Sambród, Ruda Woda i Ilińsk do Miłomłyna - na wczesnym etapie teoretycznych rozważań i planowania (tj. w latach 20. XIX

     Tak to już niestety jest, że im dalej od rozpoczęcia budowy kanału (1844) i jego oficjalnego uruchomienia (1860), tym praktycznie każdego roku przybywa coraz więcej (gdyż nieustannie pojawiają się rozmaite „nowe”, bądź powielane są „stare”) błędnych i nieprawdziwych informacji na temat Kanału Elbląskiego, zwanego niegdyś Kanałem Elbląsko-Oberlandzkim. Błąd ludzki na amerykańskim Morris Canal. W dniu

    W 1832 r. przyszły budowniczy Kanału Oberlandzkiego pełnił funkcję inspektora „wałowego” (Deich-Bau-Inspektor) w Elblągu. Tego roku został członkiem Stowarzyszenia Architektów w Berlinie, do którego należał również Carl Lentze, późniejszy nadradca budowlany z Tczewa.    Cztery lata później Steenke objął funkcję przewodniczącego elbląskiego Towarzystwa Przemysłowego (Gewerbeverein), którego członkiem m.in. był (od 1838 r.) sławny przemysłowiec Ferdinand Gottlob

    W wielu opracowaniach, zwłaszcza popularnonaukowych wymienia się Severina, jako tajnego starszego radcę budowlanego z Kwidzyna (Marienwerder), któremu krótko po 1825 r. zlecono opracowanie projektu Kanału Oberlandzkiego.     Niektórzy powołują się na Bernharda Ohlerta i przytaczają jego relację z 1863 r., z której ma wynikać, że wstępne założenia budowy kanału, które Severin otrzymał „zostały zagrzebane w stosie

     Znaczna część oberlandzkich jezior od dawien dawna tworzyła naturalny system naczyń połączonych, gdzie cieki wodne wypływające z jednych akwenów (okolice na wysokości Małdyt) były zasileniami innych (okolice na wysokości Ostródy i Iławy). Zgodnie z ukształtowaniem terenu wody po południowej stronie wododziału płynęły z północy na południe i południowy zachód. Przybliżony przebieg oberlandzkiego wododziału (czerwona linia)